متن سخنراني ايراد شده در سيزدهمين نشست مركز پژوهش توسعه اجتماعي آفرينش در تاريخ 25 مهر 1398:

 

خوشحالم كه در اين مكان شريف و در خدمت سروران ارجمند دانشگاهي هستم و اميدوارم كه بتوانم مبادلهاي با شما داشته باشم در مورد كاري كه سالها پيش انجام شده و اكنون هم در قالب كتاب در دست چاپ است. زماني كه دكتر بهشتي اين پيشنهاد را دادند؛ من عرض كردم، حرف تازهاي ندارم كه بگويم. ولي ايشان گفتند كه جلسات ما بيشتر گفتگو و مبادله آرا و نظريات است و به نظر من همين هم بسيار عالي است. خودم فكر ميكردم نظريه جديدي ندارم كه به شما بگويم. من از موضع يك معمار – شهرساز وارد اين مسئله ميشوم و در

آنجاست كه ميتوانم حرفي داشته باشم اما در زمينه سياست و اقتصاد و فلسفه و... شاگرد دوستان هستم. در ابتدامن يك مقدمه عرض ميكنم.

 

آنچه كه ميخواهم خدمتتان عرض كنم در باب سير برخورد بشر با طبيعت در مساله ساخت و سازهاي فضايي و در واقع در سكونتگاههاست. در اين سير بشر اكنون در سومين مرحله قرار دارد. ابتدا مرحله غريزي بود،

مرحله بعد مرحله الگو و آيين بود و بعد از آن هم انديشه آزاد بوده است. اين سه مرحله را من شناسايي كردم و فهميدم كه بشر از دو مرحله عبور ميكند تا به دوران مدرن ميرسد كه دوران انديشه آزاد است. دست كم در مسئله فضاي مصنوع يعني دستبردي كه بشر به طبيعت زده است، معماري و حتي هنر اين مسير را طي كرده است. اما شايد بتوان اين مسير را تعميم داد. يعني مثلاً در رشد كودك هم ما ميبينيم كه اين مسير وجود دارد.

 

براي دانلود مطلب كامل روي لينك زير كليك كنيد.